கண் கலங்க வைக்கும் வீடியோவும் என்னை கண்கலங்க வைத்த நிகழ்வும்

கண் கலங்க வைக்கும் வீடியோவும் என்னை கண்கலங்க வைத்த நிகழ்வும்

நீயூஜெர்சியில் வசிக்கும் பேஸ்புக் பெண் பதிவர் கவிதா அவ்ர்களின் பெற்றோர்கள் இந்தியாவில்  இருந்து அமெரிக்க வந்து இருக்கிறார்கள் க.டந்த வாரத்தில் இப்படி ஒரு பதிவை வெளியிட்டு இருந்தார்.

அம்மா இருக்கும்போது, வீட்டில் இருந்து வேலை செய்யவது மஹா தப்பு..... சும்மா திண்ணுக்கிட்ட இருக்கேன்...!!

காலையில் : அடை, தேங்காய் சட்னி

நொறுக்குக்கு : அதிரசம், முறுக்கு

லஞ்ச்: பாவக்காய் புளிக்குழம்பு, கீரை கூட்டு + சம்திங் ஸ்பெஷல் ஃப்ரை

மறுபிடியும் அதிரசம் ஒன்னு உள்ள போகுது..... உண்ட மயக்கம் வேற கண்ண கட்டுது!!

ஆபிஸ் போன்னா ஃப்ரைடே பீட்ஸா ஒட இருந்துருப்பேன்.....!!

#இன்னும் 2-3 நாள் என்ஜோய் பண்றேன்... கண்ணு வச்சுராதீங்க!

என்று பதிவு இட்டு இருந்தார்

அதற்கு நான் அம்மா சமைத்து போட்டு சாப்பிட கொடுத்து வைச்சிருக்கணும்.....அந்த அதிர்ஷடம் எனக்கு இல்லை. பட் டோண்ட் வொரி இதற்கு எல்லாம் கண்ணு போடமாட்டேன்... எஞ்சாய்

என்று பதில் கருத்து சொல்லிவிட்ட சில நொடிகளில் என் கண்களில் இருந்து கண்ணிர்  வழிந்தோட ஆரம்பித்தது சில துளிகள் அல்ல அருவியாகவே வந்தது. நல்லவேளை வீட்டில் யாரும் இல்லை.. 

அப்போது என் மனதிற்குள் வந்தது இந்த சிறுவனின் முகம்தான்....என்னவோ தெரியவில்லை அந்த நேரத்தில் அந்த சிறுவனை போலவே நானும் இந்த வயதில் மீஸ்ஸிங் மாம் எம்று தோன்றியதுமட்டுமல்லமால் அழுகவும் செய்தேன்.

Reporter Ask The Syrian kid Are You gonna Miss Your Mom Kid Replay Emotinel #HearTouching Incedence

இப்படித்தான் நானும் சிரித்து கொண்டே அழுகிறேன்..

அவர்களை பொறுத்தவரை நான் எதற்கும் அழமாட்டேன் கவலைப்படமாட்டேன் என்பதுதான் அவர்களின் நினைப்பு..

உண்மையிலே என் தாயார் இறந்த செய்தி கேட்வுடன் மனதிற்க்கு ஷாக்காக இருந்தாலும் கண்ணில் இருந்து சில துளி கண்ணீர் மட்டுமே வந்தது அதையும் மறைத்து கொண்டேன். அவர்களின் சாவிற்கும் போகமுடியவில்லை காரணம் உடலை எட்டு மணி நேரத்திற்கு மேல் வைக்கும் வழக்கம் எங்கள் மதத்தில் கிடையாது அதுமட்டுமல்ல அவர்கள் இறந்த செய்தி கேட்டது வெள்ளிகிழமை இரவு நேரத்தில் அதுவும் நான் இந்த நாட்டைவிட்டு வெளியேறிய வேண்டுமானால் அரசு அனுமதி பெற்றே செல்ல வேண்டிய சுழ்நிலை  சரி அவர்கள் அனும்தி பெறாமலே சென்றோம் என்றாலும் அம்மாவின் உடலை பார்க்க முடியாது இந்த சூழ்னிலையால் செல்லவில்லை(இது நடந்து 15 ஆண்டுகளாகிவிட்டன)

மேலும்  என்னப் பொறுத்த வரையில் இறந்தவர்களின் உடலை பார்க்க விரும்பமாட்டேன் காரணம் அவர்களின் நினைவு மீண்டும் வரும் போது அந்த இறந்த உடல்தான் முதலில் மனக் கண்ணில் வந்து நிற்கும்...அவர்கள் செய்த பல நல்ல நிகழ்வுகள் பின் தள்ளப்படும்..

அதனால்தான் என்னவோ அம்மாவை இறுதி நேரத்தில் பார்க்காததால் என்னை பொருத்தவரையில் இன்னும் அவர்கள் இந்தியாவில் வாழ்ந்து கொண்டு இருப்பதாகவே நினைக்கிறேன்..

அதுமட்டுமல்லா சின்ன வயசில் இருந்தே மனதில் யாரும் இறந்தவர்களுக்காக அழுவதில்லை இறந்தவர்களால் நமக்கு ஏற்படும் இழப்புக்களால்தான் நாம் அழுகிறோம் என்று நினைப்பு இருந்து கொண்டே இருக்கிறது

அன்புடன்

மதுரைத்தமிழன்